Waarom schrijven (mij) gelukkig maakt | Jojanneke Buschgens

03-07-2018

Ik heb me herhaaldelijk afgevraagd waarom schrijven (mij) gelukkig maakt. Vooral omdat ik gezegend blijk met een ziel die altijd rusteloos en op zoek is. Op zoek naar diepte, vervulling, een lotsbestemming. Ik denk ik het antwoord weet: Op het moment dat ik (iets) schrijf (dat ik zelf goed vind), verdwijnt de onrust en schijnt alles, alsof de tijd stilstaat, voor even precies te kloppen.

In een interview met Renate Dorrestein, die helaas onlangs is overleden, las ik het volgende:

"Als je fictie schrijft, komt álles van jezelf aan bod. Daar kies je niet zelf voor, daar word je door uitgekozen op basis van de som van de gebeurtenissen uit je leven." Hier dacht ik even over na en ik besefte dat ze gelijk heeft. Je schrijft, zonder dat je daar op onbewust niveau invloed op hebt, over dat wat er omgaat in je ziel. Je meest duistere worstelingen en je gelukkigste ervaringen vloeien, soms herkenbaar, soms verborgen, via je pen (of toetsenbord) uit je en bereiken het papier. Omdat dat wanneer je schrijft onontkoombaar is. Wat je ook schrijft en in welke vorm dan ook, het is een deel van jou en erover schrijven vervult je, omdat het een stem geeft aan dat wat leeft in jou.

Renate vervolgt in het interview met: "Het verhaal is er al, het is alleen amorf. Het is een ongeboren kinderziel die door de kosmos zweeft op zoek naar een verteller. Het komt niet inclusief punten en komma's tot je. Je moet het net zo lang in z'n bek staren, tot het zich prijsgeeft." En daar had ze me. Het raakte precies aan hoe ik het zelf altijd tracht te omschrijven. De woorden en beelden zijn er al. Ze zweven onuitgesproken om je heen, latent aanwezig. Al wat je moet doen is ze vangen en aaneen weven tot ze tot leven komen in een het liefst zo prachtig en indrukwekkend mogelijk geheel. En dat vangen, dat is de kunst; daar zit het 'm in, dat gelukzalige gevoel dat schrijven geeft.

En dan is er nog iets. Schrijven betekent dat je een avonturier kunt zijn zonder van je stoel af te komen. Dit feit, gecombineerd met de wetenschap dat je emoties geen verschil maken tussen wat echt gebeurt en wat slechts beleefd wordt in gedachten (totdat je niet alleen op bewust, maar ook op onbewust niveau beseft dat gedachten niet echt zijn), houdt in dat je kunt doen wat je wilt waar je maar wilt. Als dat geen voorrecht is. Leve het schepnet om de woorden te vangen en leve de geest die het net uitgooit!

Jojanneke Buschgens | Auteur van Salomé

Salomé


Twee levens. Twee vrouwen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Beide vrouwen verlangen naar een kind. Britt droomt over het kind dat maar niet wordt verwekt, Julia hunkert naar het kind dat zij verloor. Wanhopig proberen ze het tij te keren. Terwijl Britt besluit het geluk eigenhandig af te dwingen, zoekt Julia troost in de armen van een ongrijpbare minnaar. Hun keuzes voelen, ondanks het schuldige randje, bevrijdend. Totdat duidelijk wordt dat niets is wat het lijkt en terugdraaien geen optie is. Opnieuw moeten beide vrouwen keuzes maken. Of is het te laat?

Salomé: een verhaal over liefde, verlies, verleiding en verwoesting.

-------------

Jojanneke Buschgens woont en werkt in Zoetermeer. Ze schrijft gedichten, gedachten, verhalen, theaterteksten, blogs en columns. Salomé is haar debuutroman. www.jojannekebuschgens.nl.


Godijn Publishing
Alle rechten voorbehouden 2018
Mogelijk gemaakt door Webnode
Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin