De eerste keer

Ik val maar direct met de deur in huis: debuteren is een van de engste dingen die ik ooit heb gedaan. Het is te vergelijken met naakt op mijn eigen feestje rondlopen.

Niemand kan je van te voren uitleggen hoe het is. Jarenlang werk je ernaar toe. Je schrijft en polijst je verhaal, herschrijft nog een keer, tien keer, honderd keer, stuurt het voor de zoveelste keer in naar een uitgever tot je het verhaal, iedere letter, iedere zin uit je hoofd kent en de personages onder je huid zitten.
De euforie wanneer je een contract tekent, het zweet op je voorhoofd van de redactie die vervangen wordt door het vocht in je handpalmen als het boek naar de drukker gaat (is het echt goed?). Daar kan niemand je op voorbereiden. Het is een achtbaan van het begin tot het einde.

Mensen wensten mij vooraf succes of riepen geniet ervan. Serieus? Ik was druk in de weer met mijn presentatie, koffie en thee regelen, cupcakes versieren met de afbeelding van mijn boek, goodiebags met handgemaakte knutselprojecten in elkaar flansen en promotie te knallen op social media.
De boekpresentatie zelf is als een roes voorbij gegaan. Ik begreep na afloop direct het advies geniet ervan. Wat een feest! Er kwamen mensen die ik wel en niet had verwacht. Ik kreeg bloemen, felicitaties en hield al signerend hartverwarmende gesprekken. Maar het mooiste waren de trotse blikken van mijn ouders, man en kinderen. Het was op en top genieten.

Toen begon het wachten op de eerste reacties. Nog nooit ben ik zo blij geweest met sterren! Het spannendste vond ik nog wel de reacties uit mijn directe omgeving. Je geeft je als schrijver bloot. En dat is doodeng. Dat vind ik nog steeds. Ik merk het als ik mensen spreek op festivals of tijdens events. Ik praat met ze, probeer ze enthousiast te maken om mijn boek te kopen, maar op het moment dat ik mijn boek overhandig, voel ik een weestand. Alsof ik een kind moet loslaten om op eigen benen te staan.
Debuteren is je eerste keer. Je hebt er geen ervaring in, dat schept onzekerheid. Een volgende keer heb je de ervaring van wat je kunt verwachten, wat je wel en niet moet doen. Niets overtreft dan ook een eerste keer. Denk aan de allereerste schooldag, het eerste ritje in een achtbaan, je eerste kus. De emoties overspoelen je, slokken je op, nemen bezit van je, laat je heen en weer slingeren tussen genot, angst, vreugde, onzekerheid, enthousiasme, verlegenheid etc. Zo is debuteren ook. Alles komt voorbij, soms zelfs in een paar minuten tijd. Niemand vergeet zijn eerste keer, omdat het zo'n bijzonder, intens moment is.

Ik geniet van elke emotie, iedere minuut, want ik weet: dit gevoel, debuteren met alle ups en downs, komt nooit meer terug. Dit is mijn eerste keer.

Oli Veyn | Auteur van "De Orde van de Poortwachters"